I made it!

Ik ben er! Het was onwerkelijk en toch zo reëel, maar ik ben in m’n uppie naar Turkije afgereisd en heb ’t overleeft. Afscheid van ouders en vriendje Koen was kort maar krachtig. Ik mis ze nu al, maar mijn hoofd heeft eigenlijk te veel leuke nieuwe dingen te verwerken waardoor ik genoeg afleiding heb. Op het feit na dat de Pegasus-medewerkers op Schiphol mijn boarding pass voor de overstap op Antalya niet konden printen en ik op Istanbul vervolgens bijna een uur in de rij stond voor de tweede boarding pass, verliep alles prima.
Op Antalya airport stond een taxi voor mij en twee Duitse klimmers klaar. Onderweg ook meteen kennisgemaakt met de gewaagde Turkse rijstijl, wat voor mij als beginnend rijdertje wel wennen was. Lekker toeteren, onverwacht inhalen en bumperkleven is hier de gewoonste zaak van de wereld. Na een dolle rit door de bergen (de chauffeur kende de weg volgens mij op z’n duimpje) kwamen we dan aan op campsite Josito. Het eerste wat mij opviel was dat de camping letterlijk aan de voet van de klimwand ligt (yes!). Verder viel het me op dat het erg druk was. Enorm veel tenten hutjemutje op elkaar en verspreid ook nog houten caravannetjes en bungalows. In het restaurantje (de 'main hall' van de camping zegmaar) waren de vrijwilligers al kriskras door de menigte aan het snelwandelen, om alle gasten vlot te kunnen bedienen. Ik schrok wel een beetje van de drukte, want was dit wat ik de komende twee maanden kon verwachten? Toen ik vervolgens hoorde dat er zo veel mensen waren vanwege het ‘Highline Festival’, was ik wel een beetje opgelucht. ‘Highline’ staat voor slacklinen (over een gespannen ‘plat’ touw lopen, om het zo maar even te noemen) op een grote hoogte. Dat is echt gaaf om te zien. Her en der zijn er mensen aan het balanceren, vallen, slingeren, lopen en trucjes aan het uithalen op aardige hoogtes met de slackline gespannen tussen twee wandtoppen.
Vandaag, zaterdag, is de laatste dag van het festival en er is een afsluitend feest met barbecue, muziek, DJ’s en de hele heutemeteut. Ondanks dat ik de hele nacht gereisd heb (12 uur gisternacht tot 8 uur vanochtend, inclusief overstap) kijk ik toch wel uit naar vanavond. Omdat het zo druk is zal ik aanbieden om mee te helpen met de voorbereidingen, ookal zullen ze me vandaag denk ik nergens toe verplichten.
Wat ik op dit moment aan het doen ben is deze blog typen in het restaurantje van Josito. Het is een soort houten hut met veel ramen (lekker licht) en ze hebben net een flink ontbijt geserveerd. Als het straks wat rustiger is hoor ik wat mijn taken zijn (ik verwacht serveren en afwassen etc.). Nu ga ik even wat socializen, want de vrijwilligers zijn zo goed als klaar en gaan nu zelf eten. Ik laat later meer horen en als ik tijd heb post ik ook nog wat foto’s :) xTabbi
________________________________

English Version :)

It was all surreal, but also so real, but I have travelled to Turkey on my own and I survived! Saying goodbye to my parents and Koen was hard, but ok. I already miss them, but my head has too many fun new things to process to think to much about them. Regardless the fact the Pegasus-workers at Schiphol couldn’t print out my boarding pass for the transfer to Antalya, which led to waiting almost an hour at the airport in Istanbul, everything went fine.
At Antalya airport a taxi for me and two German climbers was already there. Along the way I got to know the daring Turkish driving style. This was a little bit shocking for me being a completely new driver who just got her driver’s license.. Lots of honking, tailgating and moving from left to right unexpectedly is quite normal here. After a fun and fast ride through the Mountains, we finally arrived at Josito campsite. First thing I noticed was that the camping was placed right next one of the climbing areas. Another thing I noticed was the fact that the place was crowded. Lots of tents were there in between wooden caravans and bungalows.
In the restaurant the volunteers were running around the place to help alle the guests in time. I was a little bit scared at first, thinking this would be what the next two months would exist of for me. So when I heard there were so many people, because of the so-called ‘Highline Carnival’ I was quite relieved. ‘Highline’ means to slackline (walk on a small ‘flat’ rope) at a great height (the lower ones are at least 30 meters). It is really cool to watch people balancing, falling, walking and doing tricks so high in the sky with the slackline set between two tops of walls.
Today, Saturday, is the final day of this Carnival. Tonight there will be a party with music, DJ’s and everything. Even though I travelled all night (12p.m until 8a.m, including a plain transition) I am looking forward to it. And because it’s so busy I will offer a hand (help with the preparations), even if they say I don’t have to do this because I just arrived here.
At the moment I’m typing this webblog in the little restaurant owned by Josito. It is a sort of wooden cabin with a lot of windows (so quite light). They just served a huge breakfast buffet. When it’s more quiet later on I will learn my tasks (I expect some waiting and doing the dishes etc.) Now I’m going to socialize a bit, because the volunteers are as good as done with the service. You will hear from me again soon. I will post some pictures soon as well :)
xx Tabi