Lang weekend

Dit is mijn eerste weekend in Turkije. Omdat mijn vorige post zo lang was zal ik proberen deze wat korter te houden. Zaterdag heb ik kennisgemaakt met een groot deel van de vrijwilligers. Na een uitgebreide uitleg van Tobias (één vd eigenaren) over het hoe en wat, mocht ik die avond meteen aan de slag. Vanaf half 6 tot een uur of 9 heb ik allerlei dingen geleerd in het restaurant en in de keuken. Ik begon met het helpen bij de bestellingen en daarna in de keuken bij klaarmaken van de gerechten en drankjes. Er is een variërend ‘vast’ menu dat van tevoren wordt bepaald. Gisteren was er bijv. grill met allerlei bijgerechten. Dit wordt vooraf besteld tijdens het ontbijt. Wil je iets anders dan de dagmaaltijd, dan kun je ook losse gerechten bestellen. Frietjes, verschillende salades, sandwiches (in de middag meestal), banaan-chocolade crêpes en bepaald soort Turks brood.
Rond 9 uur mocht ik met een andere vrijwilliger samen wat eten. Ik had allerlei Turkse lekkernijen waar ik de naam niet van weet en wat kip en soort rijst. Het was echt heel lekker!
Ik moet wel uitkijken dat ik dadelijk niet rond terugkom, want die vrijwilliger zei ook al dat hij al wat aangekomen was in de paar weken dat hij hier was..
In de avond zei Tobias dat ik zondag meteen mocht beginnen. Normaal krijg je een dag vrij met een introductie. Maar omdat ik een vrouw moet vervangen die weggaat, mocht ik dus meteen 7.00u starten. Ik had er erg veel zin in. Alleen toen ik die zaterdagavond ging slapen steeg de druk in mijn rechteroor gedurende de nacht. De druk kwam er denk ik door een combinatie van het vliegen en een lichte verkoudheid. Dit zorgde voor een drukkende, haast stekende pijn en een kloppend oor waar vloeistof uit liep. Door de pijn kon ik de slaap echt niet vatten, ondanks dat ik enorm moe was omdat ik de nacht daarvoor ook al niet had geslapen (vanwege de nachtreis).
De volgende morgen met nog steeds het kloppende oor begonnen met werk, de boel opruimen in en rond het restaurant. Echter de pijn was zo erg dat ik iedere keer dat ik een stap zette of een flesje van de grond raapte er tranen in mijn ogen sprongen. Na een halfuur doorzetten toch maar aan mijn mede-vrijwilligers wat rust gevraagd. Rond 9 uur kon ik meerijden met de transfer van enkele klimmers die naar het vliegveld moesten. De chauffeur zette mij af bij het ziekenhuis van Antalya. Een ziekenhuis vol niet Engels sprekende medewerkers. Na veel handgebaren en beeldspraak snapten ze wat er aan de hand was. Na onderzoek bleek dat ik door de druk een infectie had opgelopen. Vervolgens kreeg ik een pijnstiller-injectie.
Ik netjes mijn jas en vest uit wijst de dokter op zijn kont en ja hoor even later kreeg ik een prik in mijn bil. Alles goed en wel stond ik bij de balie voor de betaling en ‘t doktersrecept. Daar werd ik plotseling duizelig en ik ging zitten. Toen ik mijn ogen vervolgens open deed zag ik fel witte puntjes en paarse vlekken. Verder kreeg ik kotsneigingen en een soort hittegolf. Ik mocht even ergens gaan liggen, maar toen ik twee stappen zette viel ik flauw.
Wat ik me daarna herinnerde is het gezicht van de verpleegster en de transfer-chauffeur. Mijn zicht was weer terug en na wat suikershots voelde ik me stukken beter. Vervolgens met de vrolijke chauffeur langs een apotheek geweest. De komende twaalf dagen zit ik aan de antibiotica, oordruppels en veel pijnstillers. Maar zolang ik geen pijn heb vind ik t prima!